Turaida- nie tylko zamek

 

Dzisiejszym postem kończę wycieczkę po Łotwie, a jest to dobry sposób na sprawdzenie jak to jest z moją pamięcią, bo czasu trochę minęło. Opisałam już Rygę i Siguldę, czas na Turaidę.  W sercu największego łotewskiego parku narodowego  znajduje się kolejna średniowieczna warownia, która jest główną atrakcją rezerwatu archeologicznego. Cały  kompleks znajduje się ok. 50 km od Rygi i zajmuje powierzchnię 45 ha. Zamek jest widoczny z tarasu widokowego Siguldy -zamku, który należał do zakonu. Obydwa zamki rozdziela rzeka Gauja, obydwa zamki były początkowo fragmentem linii warowni Zakonu Kawalerów Mieczowych,  którzy przybyli tu w celu chrystianizacji pogan.  To oni zburzyli zbudowaną przez rdzennych mieszkańców- Liwów drewniany zamek. Po czym rozpoczęli budowę kamiennej fortecy, ale w 1214 roku przejął ją ryski biskup Albert. Jego następcy kontynuowali rozbudowę zamku.  Początkowo nadano mu nazwę Friedland, czyli Kraj Pokoju, później zamieniono na Turaida, czyli Boży Ogród. Z powodu bliskości siedziby Zakonu - Siguldy, był wielokrotnie rozbudowywany, wzmacniano zwłaszcza fortyfikacje. W końcu Krzyżacy zajęli zamek łącznie  na 80 lat.

W XVII w.  zamek zaczął tracić znaczenie strategiczne, by ostatecznie ulec zniszczeniu w 1776r. Zamek został  strawiony przez pożar wywołany piorunem i stopniowo popadał w ruinę. W niepodległej Łotwie na wieży zbudowano punkt obserwacyjny, z którego roztacza się piękny widok na dolinę rzeki Gaui.

Decyzję o odbudowie zamku podjęto na początku lat XX-tych, gdy Łotwa była jedną z republik radzieckich.

Zamek znajduje się na końcu pięknej alei lipowej, najpierw trzeba dotrzeć do Wzgórza Kościelnego, na którym znajduje się  jeden z najstarszych na Łotwie drewnianych kościółków. Zbudowano go w 1750 roku. Religią dominującą jest protestantyzm, ale wschodnią część kraju stanowią przeważnie katolicy, a  ponad 40% ludności nie jest związana z żadną religią.  Łotysze bardzo cenią swój kulturowy dorobek i kultywują tradycje narodowe. Od stuleci są mocno związani z tradycją swoich przodków nawiązującą do kultur przedchrześcijańskich. Symbolem narodowym jest margerytka, taką serwetkę znajdujemy w kościółku.

Tuż za kościółkiem otwiera się pofałdowany teren porośnięty równiutko przystrzyżoną trawą to  Hill Dine. Dainy to krótkie utwory, często rymowane, które stanowią podstawę całej bałtyckiej sztuki ludowej. Aby ocalić tę część dorobku łotewskiej kultury,  zebrał je i zapisał pisarz i folklorysta Krishyanis Baron (odpowiednik naszego Oskara Kolberga) Dla uczczenia  pamięci tego cenionego patrioty powstało wzgórze, na którym znajduje się 26 rzeźb autorstwa Indulis Ranki. Rzeźbiarz czerpał inspiracje  w bohaterach łotewskich pieśni ludowych. Rzeźby można oglądać z różnej perspektywy i zawsze robią ogromne wrażenie. 

W końcu wyłoniła się wieża główna, która ma wysokość 40 m. i bardzo grube mury Z wysokości piątego piętra widać nieregularny zarys zamku, którego układ wymusił taki właśnie kształt wzgórza. Druga wieża- zachodnia ma kształt półokrągły, ta część zamku od strony dziedzińca jest porośnięta winobluszczem. W części północnej znajdują się piwnice z odnalezionymi tu podczas wykopalisk archeologicznych eksponatami.

Mnie zachwycił stary drewniany  dwór, taki swojski z pięknym ganeczkiem. Jestem pod ogromnym urokiem całego terenu. Na każdym kroku widać niesłychaną dbałość o czystość i estetykę. Kwiaty widać wszędzie, zadbane kwietne  rabaty to miód na moje ogrodnicze serce.:)

Na razie kończę wątek łotewski. Mam nadzieję, że przybliżyłam Wam ten  ciekawy kraj, jakim jest maleńka Łotwa. Dodam jeszcze, że w Rydze studiowało wielu Polaków, m.in. Ignacy Mościcki i Władysław Anders. Przez krótką chwilę dzięki Kurlandii, będącej lennem Rzeczypospolitej Obojga Narodów byliśmy posiadaczami zamorskich kolonii (wyspa Tobago w archipelagu Małych Antyli)

Życzę wszystkim moim gościom miłych dni i moc serdeczności Wam przesyłam.:))