W skansenie Maurzyce k. Łowicza

 

Wiersz napisała ludowa artystka Bronisława Skwarna.

Mogę napisać, że skansen w Maurzycach to kolejne miejsce nieoczywiste, ale wiem, że są wśród nas entuzjastki skansenów, dla których istnienie każdego takiego parku etnograficznego jest oczywiste i warte odwiedzenia.

Dowiedziałam się o  skansenie w Maurzycach od Joli z bloga "Hafty na wierzbie", która napisała w komentarzu o tym, że 15 sierpnia odbędą się tu warsztaty rękodzieła. Nie miałam pojęcia o istnieniu tego skansenu, a tym bardziej o warsztatach, więc słowa podziękowania kieruję do Joli. O tym jeszcze napiszę pod koniec posta.  Sam skansen nie jest za duży, ale wart odwiedzenia. 

Chaty w pięknym kobaltowym  kolorze. Służył on nie tylko dekoracji, ale  przede wszystkim był praktyczny, bo miał odstraszać owady. Wapienne farby mieszano z lakmusowym barwnikiem i uzyskiwano bardzo ciekawy efekt. Wewnątrz chaty są dwie izby, rozdzielone korytarzem, z którego można przejść do zabudowań gospodarskich. Każda chałupa wyposażona jest w zabytkowe przedmioty codziennego użytku, bez których nie mógł się odejść żaden gospodarz, a tym bardziej gospodyni.

Drewniane chałupy mają bogato dekorowane wnętrza. Ozdabiano je łowickimi, kolorowymi wycinankami, zawieszano je na ścianach, piecach i  oknach,  a także przyklejano do belek  stropowych. Dzięki tym pracochłonnym i kolorowym ozdobom każda z tych chat jest prawdziwym dziełem sztuki.

W skansenie można pooglądać 40 obiektów, z których większość pochodzi z drugiej połowy XIX oraz pierwszej połowy XX wieku. Zostały tu przeniesione z różnych  wsi z terenów dawnego Księstwa Łowickiego. Budynki są tak rozmieszczone, by pokazać charakterystyczne układy przestrzenne dawnych wsi łowickich, czyli  starą wieś z układem owalnym, gdzie znajdował się centralny plac, oraz nową wieś -  pouwłaszczeniową, tzw.  ulicówkę. 

Szkoła, jedna z izb to klasa z ławkami, które pamiętam z własnego dzieciństwa. Druga izba należała do  nauczycielki. 

Zabudowania zewnętrzne to przede wszystkim stodoły, obory i lamusy.

Kto z nas pamięta słowa "lamus" i "kierat". Obecnie funkcjonują tylko w związkach frazeologicznych. Oto lamus: pomieszczenie służące do przechowywania rzeczy starych, niemodnych, takich, które wyszły z użycia.

To jest przykład prawdziwego kieratu, czyli pracy ciężkiej i  monotonnej.

Wiatrak typu Koźlak ze Świeża, XIX wiek

Kapliczka i drewniany kościół

Plebania

 

Warsztaty, pająki, wycinanki , hafty.

Muszę Wam napisać o poszukiwaniach Joli. Byłam pewna, że Jola uczestniczy w warsztatach, więc  podeszłam do pierwszej grupy rękodzielniczej i  zadałam tajemnicze , a może raczej idiotyczne pytanie: 

-Czy któraś z pań umie robić "hafty na wierzbie" ? Spotkały mnie tak niedowierzające  spojrzenia, że poczułam się głupio,  bo przecież żadna z pań nie znała takiego wzoru, przeprosiłam i wyjaśniłam, że poszukuję autorki takiego bloga. Panie odetchnęły z ulgą. 

Minęłam warsztaty rękodzielnicze, wycinania, zielarskie, pajęczarskie,  aż dotarłam do hafciarskich . Tutaj wszczęłam konwersację z miłą panią, która skojarzyła blog z Jolą i która do niej zadzwoniła. Wtedy się umówiłyśmy, wymieniając się kolorami naszych sukienek. Musiał być jakiś znak rozpoznawczy i  udało się!!!

Spotkanie było bardzo miłe, jakbyśmy się znały od lat, co więcej, już się umówiłyśmy na spotkanie w Kutnie na "Święcie róż"  To jest niesamowite wrażenie, gdy rozmawia się  z kimś z naszej blogowej rodzinki. Bardzo się cieszę, bo do tej pory o takich spotkaniach tylko "z zazdrością" czytałam na Waszych blogach.

Jolu, przesyłam Ci moc serdeczności i może zachęcę Cię do napisania? Było mi bardzo miło Cię spotkać. Pozdrowienia też dla Ciebie i dla siostrzenicy ode mnie,  od męża i koleżanki.

Miłych wakacyjnych dni wszystkim odwiedzającym Bibelotekę  życzę..:)))