Różowe święto

Gorące pozdrowienia, życzę pomyślności wszelkiej i dobrego zdrowia wszystkim Babciom i Dziadkom  Przyjmijcie po symbolicznym kwiatku.

Dzisiejsze święto dotyczy mnie bezpośrednio po raz pierwszy i z radością  zaczynam się przyzwyczajać do tej roli. Jak mawia moja przyjaciółka bycie babcią to niezła fucha. W pewnym momencie zamyka się drzwi i zostawia wszystko za nimi. Ponieważ kilka dni spędziliśmy z wnusią dużo czynności mogłam sobie przypomnieć, a każda z nich mnie wzruszała i rozczulała. Jeszcze tak   niedawno sama byłam wnuczką,  jeszcze tak niedawno moi synowie byli mali...

Z podziwem obserwowałam, jak młodzi rodzice świetnie sobie radzą, uczą się zachowań maleństwa i potrafią odczytywać jej potrzeby. Praktycznie wszystko doskonale sami wiedzą.
 Dzisiaj rano dostałam już pierwsze życzenia  od wnusi. Babcina uczta  rozjaśniła cały dom, chociaż pogoda szara i dość ponura, moje serducho jest gorące ...

Takie święto to świetna okazja, żeby wyciągnąć rzadziej używane serwetki i obrusy, tym razem w różowościach, które ostatnio bardzo polubiłam, idealnie pasujących do angielskiej porcelany. Zawsze mnie zadziwiają wzory na obrusach, ich różnorodność i precyzja wykonania.  Sama nie potrafię haftować ani wyszywać, po prostu trafiam na takie piękności, sprzedawane po okazyjnych cenach. Różowe różyczki mają prawie jednakowy wzór, a jednak są zupełnie różne.

Srebrne sztućce bardzo lubię, kiedyś przywoziło się je ze Związku Radzieckiego. Dopiero kilka lat temu dowiedziałam się, że próby radzieckich wyrobów są niezbyt wartościowe, bo są zaledwie posrebrzane,  ale kiedyś miały dużo większą wartość i dostałam je od mamy w posagu. Względy sentymentalne są dla mnie bezcenne i stanowią wartość nadrzędną. Sama zresztą kupuję podobne sztućce, gromadząc kolejny komplet dla następnego pokolenia.

Nie dane mi było poznać rodziców taty i drugiego dziadka, którzy należeli do tragicznego pokolenia wojennego,  ale na szczęście przeżyła  Babcia Stefcia, która była niedoścignionym wzorem dla całej rodziny. Uosobienie dobroci, łagodności i pracowitości, wychowywała wszystkie pokolenia, swoich pięcioro dzieci,   wnuków, prawnuków, a nawet zupełnie obce dzieciaczki. Zawsze uśmiechnięta, bez słowa skargi, nie było dla niej za ciężkiej pracy.

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego!