Trzecia wersja krzesła

Zaczęła się zima i bardzo brakuje mi pracy w ogrodzie, szukam zajęcia dla rąk i coraz częściej wędruję po domu w poszukiwaniu rzeczy do przerobienia, przemalowania lub naprawienia. Ktoś kiedyś nazwał taki stan ADHD rąk i miał rację. Ta potrzeba zajęcia kończy się powodzeniem,  gdy natknę się na kolejną ofiarę. 

Tym razem padło na stare krzesło, które odziedziczyliśmy po właścicielu  naszego  poprzedniego domu. Już je kiedyś pokazywałam, kiedy je obiłam tkaniną niebieską toile de Jouy (czyt. tual de żui). Niestety nie mogę odnaleźć w archiwach Google zdjęcia, ale jest tutaj  

Tym razem wykorzystałam grubą tkaninę obiciową w pasy. Uszyłam na maszynie poduszeczkę na górną część, na siedzisko też uszyłam nakładkę ściąganą  sznurkiem, krzesło pomalowałam...Kiedy rano słońce zajrzało przez okna, szybko, ale z wielkim trudem  złożyłam całość i zrobiłam zdjęcia. Czasami jest tak dobra pora na zdjęcie, że szkoda stracić te kilka minut, tyle mi zajęło  pstryknięcie  tych kilku fotek. Dopiero oglądając zdjęcia  zobaczyłam niedoróbki, tkanina źle się układała, wychodziła, wręcz wypychała  drewno na łączeniach krzesła. :((

Trzeba było wszystko poprawić, bo było za grubo i za dużo  tkaniny, poprzednio przymocowałam takerem bez wyjmowania oparcia. Tym razem z pomocą męża  ściągnęliśmy stare powłoki, rozprułam boki górnej części i do obijania użyliśmy takera. Różnica w wyglądzie krzesła była spora, ale słoneczka już nie było , więc zamieszczam zdjęcia krzesła w niezbyt udanej wersji, najlepiej widać różnicę na oparciu. Przy okazji  ogromnymi kwiatami popisuje się  hortensja Polar bear. 

A ja już wiem, że do tapicerowania maszyna do szycia się nie przyda. Skoro ktoś bardzo mądry wymyślił taker to nie ma co kombinować, mam nauczkę na przyszłość. Taker pozwala porządnie naciągnąć materiał i go dopasować.

Na ogół na blogach pokazujemy się z jak najlepszej strony, ale bywają też niepowodzenia,  które uczą. pokory i cierpliwości. Mimo zdenerwowania  nie użyłam brzydkich słów...

Teraz wygląda porządnie.

Kochani. Bardzo, bardzo  Wam dziękuję za każde słowo otuchy, okazaną chęć pomocy i słowa wsparcia. Bardzo mi były potrzebne, tak jak wszystkie Wasze wyważone opinie, które pozwoliły mi spojrzeć na całą sprawę z dystansem. Wiecie, że pomogło już samo napisanie posta i Wasze komentarze? Potem rozejrzałam się po internecie i widziałam strony niezależne od siebie nazwane jednakowo, więc to chyba norma. Firma jest zarejestrowana, adres podany, żyjemy w  ciężkich czasach  i nie warto tracić  nerwów. W myśl powiedzenia syna, że  "Plagiat jest najwyższą formą komplementu" postanowiłam robić swoje i zamknąć temat.

Zapłonęła pierwsza  świeczka na skromnym wieńcu adwentowym. Jaki będzie ten Adwent i Święta?

Trzeba być dobrej myśli, czego Wam i sobie życzę.:)) Do następnego napisania.:))