Pierwszy raz, ale czy nie ostatni?

Mam ogromne szczęście, że mam ogród, praca w którym przynosi mi ukojenie w chwilach ciężkich. Jak pisałam poprzednio, do ogrodu idę, żeby się zatracić i przestać myśleć. Nawet gdy pracuję zbyt ciężko, satysfakcja z wykonanej pracy przynosi przede wszystkim radość. Kto ma rośliny, ten wie, o czym piszę.:))

Każdego roku staram się coś zmieniać na rabatkach, a w tym sezonie postanowiłam wysiać cynie, ale nieświadoma (bo kwiatkami interesuję się od niedawna ) zrobiłam to w marcu!!! 30 małych sadzonek wyjrzało na świat, więc przez całą wiosnę przesadzałam je do większych doniczek, wstawiałam do miednicy napełnionej wodą, żeby uniknąć ataku ziemiórek i nie podlewać bezpośrednio. Uwierzcie mi, naprawdę, opieka nad  cyniami zajęła mi sporo czasu i nerwów. Skoro je już wyhodowałam, nie mogłam ich zostawić na pastwę losu. wyrosły więc wielkie i z radością wynosiłam te 30 doniczek  z domu na taras, żeby cynie zahartować.  Nie były to jedyne kwiaty, które wysiałam lub posadziłam o dwa miesiące za wcześnie! Posadziłam 5 begonii i 5 dalii, ale daliom poświęcę oddzielny post.

Moje cynie już od czerwca kwitną.

Nie żałuję, że się napracowałam przy cyniach, bo wyglądają pięknie nie tylko w ogrodzie, ale też wazonach. Mają piękne kolory i urozmaicają ogrodową zieloność.

W czosnkach zakochałam się już kilka lat temu i każdego roku dokupuję cebule.

Są tacy ogrodnicy, dla których ostróżki są święte i nie można ich ścinać, ja mam podobnie i czekam na  kwitnienie jeszcze czterech. Te niebieskie są mojej wysokości, wyobrażam sobie, jakie będą w następnym roku.

Z pięciu begonii zostały trzy, ale są przepiękne, grube i bardzo długo kwitną.

Naparstnice posiałam w ubiegłym roku, (przyznam, że były moim marzeniem) jesienią posadziłam w docelowe miejsca, a w tym roku zachwycałam się ich wyglądem.

Moim ulubionym dereniem cousa jest odmiana chińska, która po kilku groźbach w końcu wydała duże, białe kwiaty. Czarny bez Black lace kwitnie pięknie bez gróźb i jego białe kwiatostany na tle ciemnych liści wyglądają zjawiskowo.

Kolejne zdjęcia przeznaczone są dla czytelników o mocnych nerwach. Stałym gościem w naszym małym stawie jest żaba, a może to kumak?. Tylko ją widzę, ale nie słyszę żadnego kumkania.

Zdecydowanie łagodniejszy widok motylków i pliszek, które urozmaicają nasz trawnik i często zaglądają nad oczko wodne w poszukiwaniu wody.

 Z powodu ogromnego poczucia bezsilności, przeradzającego się niebezpiecznie w inne odczucia, w czerwcu  udałam się na wewnętrzną emigrację, wyautowałam się z życia politycznego, nie oglądam żadnych dyskusyjnych programów telewizyjnych. Po prostu dla własnego zdrowia zastosowałam  reżim niskoinformacyjny i muszę przyznać, że dobrze to na mnie działa.  Wimbledon i Netflix w zupełności mi wystarczają. Nareszcie dojrzałam do blogowania, chociaż śledziłam, co dzieje się u Was.

 Dziękuję za odwiedziny i komentarze. 

 Życzę Wam spokojnych dni  i odpowiedniej pogody. 

Uważajcie na siebie.