Smutna Wielkanoc

 

-  Cześć, braciszku.

-  Witam, siostrzyczko.

- Co u Ciebie?

- Wszystko po staremu....

Opowiadamy o swoim życiu, o dzieciach, o  wnukach, o doktoracie najstarszej wnuczki, o studiach pierwszego wnuka. W Jego głosie duma z ich osiągnięć.

Ja też puchnę z dumy, gdy chwalę się postępami wnusi, która w szkole muzycznej gra na wiolonczeli . Chwalę się też, że wnuk zdał egzamin do tej samej szkoły. 

Potem omawiamy sprawy krajowej polityki, na szczęście poglądy mamy zbieżne.

Przechodzimy do najtrudniejszej części, bo brat ma poważne problemy ze zdrowiem, fatalne wyniki, ale jest w nim  niesłychana wola życia i to daje nam wszystkim nadzieję, że będzie dobrze. Pokonał  tyle przeszkód.

Ostatecznie po raz kolejny trafia do szpitala, ale jest już za późno.

W Wielki Czwartek po  22-ej  dzwoni drugi brat - nasz Lucek nie żyje. Takiej telefonicznej rozmowy już nigdy nie będzie, pożegnaliśmy Brata w wielkanocny poniedziałek.

Tyle miałam Mu do powiedzenia, o tym, że dzięki Niemu pokochałam książki. To z nim słuchałam  nocami Radia Luksemburg, muzyki nieosiągalnej w polskim siermiężnym radiu. Starszy ode mnie o 7 lat uczył mnie tańczyć, stawałam stopami na jego stopach i tak tańczyliśmy, a w dorosłym życiu tańczył tak, że partnerka płynęła w jego ramionach, nie czując dotyku. Dziewczyny za Nim  szalały, bo był przystojnym chłopakiem, obdarzonym mnóstwem  uroku i wręcz arystokratycznymi manierami.  Taka dusza towarzystwa, z ogromnym poczuciem humoru. Grał w zespole na gitarze, więc powodzenie miał murowane.  Zawsze nosił stylowe   Rifle albo Wranglery, kupione za dolary w Pewexie. Do wyglądu przywiązywał ogromną wagę i tego też mnie nauczył. Pamiętam, jak przeżywaliśmy sukcesy naszej kadry  w piłce  nożnej. Pamiętam, jak zasłanialiśmy wszystkie okna w domu i wywoływaliśmy zdjęcia robione Smieną, mam je do tej pory.  Z każdej wycieczki przywoził mi prezent i opowiadania o tym, co widział i przeżył. 

Marzeń o wycieczkach i czytaniu książek na emeryturze nie mógł zrealizować z powodu chorób, chociaż niewielu ludzi orientowało się w jego sytuacji zdrowotnej, zawsze trzymał fason.  Zrealizował marzenie o pięknej żonie, o mądrych i pięknych dzieciach oraz  wnukach, o pięknym domu z ogrodem, o wielu przyjaciołach.

Imponował mi podejściem do obowiązków oraz ogromnym apetytem na życie, o chęci osiągnięcia wieku starszego niż nasz Tata, który przeżył 92 lata. Zabrakło mu 18 lat. Wszystkim nam będzie Go bardzo brakować.

Zdaję sobie sprawę, jak ten post jest lakoniczny, ale chociaż tyle  musiałam  i jestem w stanie napisać.

Dzieliłam się tutaj często radościami, a tym razem  dzielę się z Wami moim smutkiem.

 Bez tego krótkiego wspomnienia nie mogłabym ruszyć dalej,

 a przecież trzeba się cieszyć życiem, póki trwa.