Magiczny świt...

Nić się snu­je sre­brzy­sta i cien­ka,

Po ścier­ni­skach, po drze­wach się mota,

Jak ma­rze­nia, jak sny i na­dzie­je...

Ju­tro wiatr je je­sien­ny roz­wie­je

I zo­sta­nie udrę­ka i męka,

I bez­den­na, je­sien­na tę­sk­no­ta.

Ba­bie lato, ba­bie lato srebr­ne,

Jak szron bli­ski i bla­de przy­mroz­ki,

Snom i kwia­tom spóź­nio­nym tru­ci­zna...

Ba­bie lato sza­re jak si­wi­zna,

Sza­re jako ser­ce nie­po­trzeb­ne,

Jak sta­ro­ści znu­że­nie i tro­ski...

 Leopold Staff

To niewiarygodne, że takie świty bywają w mojej pospolitej okolicy. Czasami można polować na dobre ujęcie i nic się nie udaje, napstrykam mnóstwo zdjęć i żadne mi się nie podoba , a czasami wystarczy otworzyć oczy w odpowiednim momencie i sięgnąć po aparat. 

W takim świetle najpiękniej wyglądają trawy, bujne  rozplenice japońskie Hameln. Ich kwiatostany przypominają szczotki do butelek, ale w dotyku są bardzo delikatne i miłe. 

Tylko o świcie mogłam zrobić zdjęcia zachwycającym pajęczynom zawieszonym pomiędzy roślinami, zdumiewają ich różne kształty, różnorodność nici i rodzaj plecionego ściegu.  Zachwyca  pracowitość osobników, którzy potrafią takie misterne sieci upleść. 

Tylko świtem bladym tak czarująco wyglądają perukowce, których owoce skrzą się w słońcu i wyglądają jak najdroższe klejnoty.

Na koniec jeszcze dwa ujęcia naszej ulubionej kępy drzew. Magiczna mgła powoduje, że świat unosi się nad ziemią, oj, czasami aż brakuje mi słów na wyrażenie emocji...

Kochani, dziękuję Wam za odwiedziny i komentarze, Wasze miłe słowa motywują do blogowania i jeszcze raz za nie dziękuję. Życzę Wam pogodnych październikowych dni.:)))