Trochę różu i o Sztuce kochania.

Cześć, przesyłam Wam  trochę koloru na dobry początek, prawda, że od razu przyjemniej? Odpoczęłam od komputera, ale miałam bardzo pracowite dwa tygodnie, o czym napiszę wkrótce, tym bardziej, ze jeszcze wiele takich pracowitych tygodni mi się szykuje. Stęskniłam się do Was i nie mam zamiaru zaprzestać prowadzenia bloga, a wręcz z przyjemnością zasiadłam do mojego   domowego staruszka komputera, a on odmawia współpracy, odpoczywa w najlepsze, wielu działań nie mogę wykonać, a kiedy wchodzę na inny blog, dostaje wariacji i  wyłącza się po prostu. Żebyście o mnie nie zapomnieli wrzucam  to, do czego mam  akurat dostęp. Witam też serdecznie nowych obserwatorów.

Kiedyś w poście pokazałam dzbanek z Delft w różowym kolorze, z czasem  dokupiłam do niego jeszcze większe naczynie w formie wazy, a niedawno  znalazłam identyczną przykrywkę. Zastanawiam się nawet, jak to się dzieje, że czasami idealnie do siebie pasujące rzeczy udaje się odnaleźć po jakimś czasie na  zupełnie innym stoisku,  jestem ciekawa, czy w swoich poszukiwaniach macie podobnie?

Trochę za rzadko bywam na  naszym targu z powodu wyjazdów, ale też z powodu mrozu. Zawsze mnie potem nurtuje pytanie, a może akurat była jakaś superokazja , a ja coś przegapiłam? Czy to już nałóg?  Przyznam Wam się szczerze, że we wtorki i piątki wychodząc z domu, czuję się jak myśliwy, na szczęście bez broni palnej, bo polowania na zwierzęta budzą we mnie prawdziwą rozpacz.

Większość zdjęć zamieszczonych w dzisiejszym poście zrobiłam  jesienią, co widać po pięknych hortensjach. Zbieraną od lat porcelanę raczej już znacie, ale  była okazja do zrobienia kilku zdjęć.

Na koniec zostawiłam  krótką recenzję filmu " Sztuka kochania". Jeśli należycie do tego pokolenia, któremu ta książka otworzyła  oczy i była prawdziwym elementarzem nie tylko w sprawach seksu, to na filmie się nie zawiedziecie. Jeśli należycie do młodszego pokolenia to film polecam dla realioznawczych walorów, scenografia rewelacyjna, stroje, a i atmosfera lat minionych również świetnie uchwycona. Aktorzy stworzyli genialne role, każda z nich to prawdziwa perełka na czele z główną rolą p. Boczarskiej, jakbym widziała p. Wisłocką żywą.  Film dopowiedział o niej fakty, o których większość z nas nie miała pojęcia, a które mnie  wzruszyły do łez,  zresztą "momenty też były"  Zapamiętam obraz bardzo dobrej kobiety, bezkompromisowej, pewnej swych racji, która ośmieliła się mówić i pisać o drugoplanowej roli kobiet i w ich imieniu domagała się równouprawnienia. A film przypomniał mi czasy, w których żyłam, które doskonale pamiętam i pamiętam takich przepełnionych hipokryzją ludzi, którzy nie mieli odwagi sprzeciwić się linii partii nawet, jeśli osobiście mieli inną opinię. Poza tym gdzieś z tyłu głowy tłucze mi się myśl, jak bardzo ten film stał się aktualny w naszych czasach.!

Jedyne, co mogę  zaliczyć filmowi na mały minus, to częste zmiany chronologii, które zmuszały do skupienia,chociaż nie miałam z tym problemu. Jeśli chcecie się pośmiać i wzruszyć, to polecam film z całego serca.!

A tak swoją drogą, czy znamy kobietę, która zrobiła  dla nas kobiet w drugiej połowie XX wieku więcej,  niż Michalina Wisłocka? Bardzo jestem ciekawa Waszego zdania.

Kochani, życzę Wam samych miłych chwil i do następnego razu. :))