Jeśli ogród, to w japońskim stylu

Cześć! Dzisiaj oprowadzę Was po ogrodzie japońskim i pokażę miejsce w Dusznikach, które mnie zachwyciło i spowodowało szybsze bicie serca, zapraszam.
Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam zdjęcia ogrodu japońskiego, byłam oburzona, że można tak strasznie kaleczyć drzewa, podcinać je, wyginać, strzyc, po prostu męczyć. Ta  idea wydawała mi się tak obca, że dopiero po chwili dotarło do mnie, że oglądam ogród idealny, że to jest właśnie ten styl, który mnie zauroczył, kwintesencja wszystkich ogrodów,  zminiaturyzowany świat przyrody, doskonale ją odzwierciedlający.
Pisałam już o Jarkowie  w tym poście   , bo byłam tam 4 lata temu, w tym roku musiałam być ponownie. Również  Ivonna pisała o tym ogrodzie  TU    .
Pobyt   w Jarkowie zawsze stanowi dla mnie  prawdziwe przeżycie metafizyczne. W chwili, kiedy wkraczam do ogrodu japońskiego, ogarnia mnie spokój,  świat zmienia się na lepsze, odrzucam troski i mogę się tylko zachwycać.
Wokół panuje niesamowita atmosfera, spokój i cisza, w której słyszę tylko szum spadającej kaskadami wody, delikatny stukot bambusowej  rurki- shishito, którą porusza woda. Ogród podrósł, jakby dojrzał, rośliny są zdecydowanie większe, a na pewno gęstsze.

W ciągu ostatnich lat p.Edward  Majcher zagospodarowuje miejsce poniżej dotychczasowego ogrodu, można już zobaczyć początki nowego założenia. Widać, że pracy przed nim jest jeszcze mnóstwo, mam nadzieję, że wszystko się panu Edwardowi uda.

Pora pokazać Wam miejsce w Dusznikach, które mnie zachwyciło i sprawiło, że muszę tu powrócić.
Klony palmowe to moje najukochańsze rośliny, darujcie mi ilość zdjęć, nie mogłam wybrać.
Wyobraźcie sobie, że ze Zdroju zmierzamy na wycieczkę do tzw Rancza, mijamy Czarny Staw, droga prowadzi lekko w górę, po prawej zostawiamy trasę na Jamrozową Polanę, idziemy kilka metrów dalej i nagle staję jak zahipnotyzowana, nie wierzę własnym oczom. Patrzę na ogromne rododendrony, a za nimi wyłaniają się  (na moje oko) ponadstuletnie moje ukochane  klony palmowe: jasnozielony i purpurowy, są tylko  dwa, ale jakie!  Wokół panuje tak czarowny nastrój, że nie mogę się odezwać z wrażenia. Zakaz wchodzenia na posesję przywołuje mnie do porządku, bo natychmiast chciałabym się przytulić do tych pięknych drzew, sprawdzić, jak szerokie mają pnie i jaki zasięg konarów. Takich olbrzymów nie widziałam nawet w Ogrodzie Japońskim we Wrocławiu.
Nie wiem, czy zastanawialiście się, jak wygląda raj, ale dla mnie   to miejsce zawsze będzie jednym z najpiękniejszych wspomnień, taką namiastką raju.

Zdaję sobie sprawę, że większość z Was kocha ogrody angielskie, wiejskie, z grządkami warzywnymi, ale mam nadzieję, że polubicie też te ogrody z dalekowschodnim tchnieniem. W moim ogrodzie mam trochę japońskich elementów, ale nie dam rady zmienić go całkowicie. Szkoda.:(
Serdeczności przesyłam wszystkim zaglądającym do Bibeloteki. :)