Komu muszelkę, komu?

W każdym domu, w którym są dzieciaczki,  są też przytaszczone znad morza  pamiątki . Czasami przybierają  postać góralskiej ciupagi, czasami długopisu z wizerunkiem idola lub Beskidu,  a czasami są to muszelki i inne znaleziska plażowe. Ostatnio chciałam zabrać z plaży kawałek deski i kija i naprawdę myślałam, że moje życie bez nich straci na wartości.  Każdy kolejny kilometr przynosił nadzieję, że może jednak pozostanę sobą bez tych ciężkich znalezisk i pozostawiłam je na plaży. Chodzą potem  po domu takie pamiątki, a my kombinujemy, jak się ich pozbyć bez żalu latorośli.

W ubiegłym roku poczyniłam wianek z muszelkami i pozostało mi  ich  jeszcze trochę. Od pewnego czasu szukałam pomysłu na sporą świeczkę, która po prostu pękła, każda  moja  świeczka ma swoje ubranko, ale tej  nawet ubranko  nie pomagało, rozsypywała się przy dotknięciu. Wyrzucać niczego nie lubię...

 Wczorajszy wpis zakończyłam życzeniem nadejścia weny. I chyba mam, ale nie mnie to oceniać. Rano popędziłam do piwnicy, bo ciągle nie mam pracowni i wyczyniłam. Na mocno owiniętą wokół świeczki taśmę nakleiłam pozostałości  zdobyczy plażowych; do wnętrza świeczki też dodałam trochę kleju.

Trzyma się!  A tak tworzą parę

Mam nadzieję, że jest to mój autorski projekt i nikt mi nie zarzuci plagiatu. Jeszcze jedno zastosowanie muszelek, tym razem nie ja zrobiłam ten wianuszek,  ale jestem pełna podziwu dla nieznanego wykonawcy.

Pozdrawiam serdecznie i zapraszam.