Pozdrowienia znad Grabi.

Piękna mroźna słoneczna pogoda wypędziła nas na długi spacer. Mamy w okolicy kilka przepięknych miejsc, które zachwycają  o każdej porze roku. Zaczynam od zimy, a na  końcu postu będzie trochę sentymentalnie.

Za zimą nie przepadam, sportów zimowych nie uprawiam od kiedy złamałam jedną rękę na nartach, a drugą na łyżwach, na szczęście nie jednocześnie.  Sanki i owszem, potem nawet nauczyłam się poruszać na biegówkach, ale od dawna mam uczulenie na zimno, a teraz jeszcze doszło uczulenie na wysiłek.:))

Ten wodospad   znajduje się na rzece Grabia z tyłu młyna w Kozubach.  Na co dzień jest to niepozorna i leniwa rzeka, ale teraz zaskoczyła nas bardzo szybkim nurtem i hałasem, huk spadającej wody   dobiegał już  z daleka. Z daleka też  zauważyłam białą gałąź zwisającą nad wodą, ponieważ dotykała jej lustra, zrobiła się cała białośnieżna. Fizyk na pewno by to zjawisko wyjaśnił, ale mnie humanistę ten widok zauroczył. Czasami tak dobrze jest żyć w naukowej nieświadomości. Po obu stronach wodospadu przy brzegach utworzyły się wiszące jęzory lodu

Po kilkuset metrach Grabia wycisza się jak atmosfera po domowej  kłótni i płynie leniwie. Nie do wiary, że to ta sama rzeka.

Skrzący się w słońcu  śnieg to moje niespełnione marzenie z dzieciństwa o sukni ślubnej, która miała się tak właśnie iskrzyć. Takie marzenia snułyśmy z przyjaciółką Jagusią  wracając wieczorem ze szkoły, a na Podlasiu zimy bywały straszne. Jeszcze jedno wspomnienie związane z zimą, pamiętam  tekturowe tornistry, na których zjeżdżaliśmy z przykościelnej górki. Kiedy docierałam do domu, Babcia (rodzice pracowali) wyciągała z tornistra przemoczone zeszyty i książki do wysuszenia, a ja sama przyklejałam się plecami do gorącego pieca, potem siadałam przed piecem i dzięki otwartym drzwiczkom przyglądałam się płomieniom pełgającym wewnątrz.  Za chwilę docierał do moich rąk kubek z gorącą herbatą i czułam, jak jest  mi dobrze i bezpiecznie w moim domku. Muszę  kiedyś dorosnąć do opowieści o mojej jedynej Babci Stefci, która była cudownie dobrą kobietą mimo straszliwych przeżyć, ale to wymaga większego skupienia. Dziadków i drugiej Babci nie zdążyłam poznać.

Dzisiaj sama jestem Babcią i chociaż Babć są miliony, ja mam swoją  najpiękniejszą nazwę, ja  jestem TAPSIA. Chciałabym i staram się być dla mojej wnusi tym, kim była dla mnie moja Babcia.

Wszystkiego najlepszego wszystkim Babciom i Dziadkom życzę, serdecznie witam nowych obserwatorów i życzę Wam miłego tygodnia.
Do następnego razu.:)