Z wędrówek w głąb ziemi kłodzkiej

Dziękuję Wam bardzo za miłe  komentarze, postem o Dusznikach obudziłam  w niektórych z Was wspomnienia, a u pewnych osób nawet chęć odwiedzenia miejsc, które pokazałam. Kontynuując wątek o Kotlinie Kłodzkiej, zabieram Was dzisiaj w dość nietypowe miejsca,  czyli w głąb ziemi. Zaczynam od Kłodzka. Podziemna trasa turystyczna znajduje się pod ogromną częścią starego miasta, to tutaj chronili się mieszkańcy w niebezpiecznych czasach.  Dzięki multimediom  widzimy, słyszymy, czujemy i doświadczamy, jak  toczyło się  życie w Kłodzku przed wiekami. Trudy dnia codziennego  w podziemiach obrazują starannie skomponowane scenki, a dobiegające zewsząd odgłosy potęgują wrażenie realności.

 

Podziemia składają się z wąskich i krętych korytarzy, a także dość obszernych komnat, które pełniły funkcje magazynowe i zapewniały  schronienie. W czasach zagrożenia zamieniały się w normalnie funkcjonujące  miasto, w którym mieściła się pralnia, studnia, piekarnia, a nawet karczma.

Wycieczkę kończymy u podnóża Twierdzy Kłodzkiej, ale tym razem interesuje nas zupełnie inna twierdza, na razie dość  mało znana, a warta odwiedzenia.  Z Kłodzka można do niej dojechać przez Ząbkowice, lub przez Nową Rudę. Do samej Twierdzy  Srebrna Góra można się dostać pieszo, lub skorzystać z takiego środka lokomocji.

Twierdza została wybudowana z rozkazu króla  Fryderyka II, dzięki któremu od 1742 roku Śląsk stał się częścią Prus. Budowa trwała w latach 1765-1777, a pracowało przy niej ok. 4000 robotników.   Wraz  z innymi twierdzami służyła do obrony strategicznej przełęczy Srebrnogórskiej, czyli wschodnich rubieży Prus. Została wykorzystana tylko raz, w roku 1807 podczas oblężenia przez wojska napoleońskie i jako jedyna twierdza nie została zdobyta, stad nazywano ją Ślaskim Gibraltarem.

Już z daleka widać ogrom tej budowli i można się zachwycić geniuszem ludzkim, dzięki któremu powstało to miejsce, ale pytanie "W imię czego wznoszono takie budowle?" nie pozwala mi na zachwyty.

Monumentalność twierdzy robi wrażenie, jednocześnie patrząc na tę budowlę jako pacyfistka nie mogę się  pogodzić z faktem, że w tym miejscu życie straciło wielu ludzi, a pobliska miejscowość została zmieciona z powierzchni ziemi.
Mój autentyczny  smutek złagodził cudowny przewodnik, który z ogromnym poczuciem humoru potrafił przybliżyć wszystkie nudne fakty i sprawił, że naprawdę poczuliśmy się, jak mieszkańcy fortecy, zajrzeliśmy do 80 metrowej studni, mogliśmy siąść okrakiem na straszliwej kozie i sprawdzić wytrzymałość naszych uszu na strzelanie.

Widoki, pięknem których można się napawać ze szczytu udowadniają, że budowa tej twierdzy w tym strategicznym miejscu  była uzasadniona, widać stąd kilka pasm   gór, a  przy dobrej pogodzie nawet Ślężę.

Nigdy przedtem nie byłam w kopalni, więc zdecydowaliśmy się zwiedzić  kopalnię w Nowej Rudzie, która znajduje się  w  południowej części Gór Sowich. Jest to   nietypowa kopalnia, bo w 1995 roku zakończyła swoją działalność, dzięki temu  można w niej skorzystać z podziemnej trasy turystycznej, a nawet przejechać się kolejką .

Dla mnie to była trochę czarna magia, chociaż pomysłowy program uatrakcyjnił wszędobylski Duch Kopalni. Poza tym wszystkiego można dotknąć, poruszyć i poczuć się jak dziecko odkrywające nieznany świat. Nauka dla wszystkich:  W KOPALNI NIE ZAKŁADAJCIE ŻÓŁTEGO KASKU!  

W tej kopalni  warunki były koszmarne z powodu zimna, ciemności i straszliwego niebezpieczeństwa, jakim był dwutlenek węgla, a mnie  naszła kolejna pesymistyczna konstatacja,  jakie trudy  musiał ponosić człowiek, żeby przeżyć.

Zamierzenie trochę pobieżnie potraktowałam temat podziemnych wędrówek, nie podałam wielu liczb, nie pokazałam wszystkich zdjęć, ale moim  celem było tylko wskazać te miejsca,  bliższe ich poznanie może nastąpić tylko osobiście. Nie wiem, czy zachęciłam was do wędrówek w głąb ziemi kłodzkiej, mam nadzieję, że mój smutek Wam się nie udzielił i nie jest to post przygnębiający. Dopiero dzisiaj sobie  uświadomiłam, dlaczego go napisałam. Czasami trzeba pojechać na kraniec Polski, żeby na nowo spojrzeć na wiele spraw.

Jakie to szczęście, że nie muszę kryć się przed nieprzyjaciółmi w podziemiach!
Jakie to szczęście,  że nie muszę być pruskim  żołnierzem, skazanym na życie w kazamatach!
Jakie to szczęście, że dla kawałka chleba nigdy nie musiałam pracować w kopalni!
Jakie to szczęście, że nie muszę narażać swojego życia w imię wielkich, ani  małych ideałów!
Jakie to szczęście,  że sama mogę o swoim życiu  decydować!
Jakie to szczęście, że zawsze mam jakiś wybór!