W co się bawić ...

Ferie naszych wnuków już się co prawda skończyły, ale warto utrwalić w pamięci to, czym się zajmowaliśmy. W tym roku nie spędziliśmy za dużo czasu u nas, bo część ferii wnuki spędziły z rodzicami na jednej ze śródziemnomorskich wysp. Myślę, ze miło będzie wspominać te czasy, kiedy będą naprawdę  duże. Chociaż już teraz patrzę i nie wierzę, że tak szybko urosły.

Dziesięcioletnia  wnuczka Ida dostała w prezencie od mamy chrzestnej druciki typu blomster i takie kwiatki udało nam się zrobić przez te kilka dni. Przy pomocy kleju z pistoletu powstały jeżówki, gerbery, lawenda i zawilce. Trzeba było puchate druciki przecinać, odpowiednio zawijać płatki, a klejeniem  zajmowałam się ja.

Zawsze z przyjemnością układamy puzzle, trzy 500-setki. Prawdziwym wyzwaniem były puzzle złożone z 1000 kawałków, połapać się z ułożeniem myszek, buszujących pośród smakołyków w spiżarni okazało się prawdziwym wyzwaniem. Przyznaję się, że to dzieło powstało w wakacje, ale wspólnymi siłami, więc nie mogę o nim zapomnieć.

Z puzzlami mam ten problem, że nie wiem, co z nimi zrobić po ułożeniu, może za kilka lat ułożę je jeszcze raz?  Lubię je czasami wyciągać spod szafy i powspominać miłe chwile związane z Paryżem i Wenecją...

Ida najbardziej lubi czytać i pochłania książki jak wszystkossący odkurzacz wysokiej klasy, a my staramy się, żeby równie dużo czasu spędzała z nami i staramy się ten czas urozmaicać. Gra w kości potrafi umilić zimowe wieczory , nawet w karty próbujemy grać. Do tego pasjonujące jest rozwiązywanie krzyżówek, Literalnie i Szarada.

Jak cudownie jest mieć wnuki, które chętnie pomagają w kuchni, umieją samodzielnie coś przygotować, Ida specjalizuje się w babce cytrynowej, a Janek świetnie ugniata ciasto na pizzę.

Siedmioletni Janek buduje fantastyczne budowle i  ma świetną wyobraźnię przestrzenną. 

Przyzwyczailiśmy się już do pięknych tworów z klocków LEGO, ale nasz wnuk z każdego rodzaju klocków potrafi stworzyć niepowtarzalną konstrukcję. 

Nie załapaliśmy się na śnieżne ferie, ale spacery do pobliskiej puszczy, lub lasku po czerwone jagódki rosnące na drzewie to też atrakcja.

Najważniejszy jest czas poświęcony  na wspólne rozmowy, kiedy tematy same przychodzą same do głowy, a jeszcze lepiej, gdy zaczynamy od jakiegoś banału, a potem dywagacje idą w zupełnie innym kierunku. Mam nadzieję, że zawsze będziemy mieć taki świetny kontakt z wnukami, zwłaszcza, kiedy będą już miały dostęp do własnych komórek, na razie dla ich dobra  takowych nie mają. Bardzo nas to cieszy!

Życzę wszystkim miłych dni na przekór mrozom.:)))