Hortensja Vanille fraise

 

Od kilku dni codziennie wychodzę do ogrodu, przyglądam się każdej roślince i coraz wyraźniej czuję zbliżającą się wiosnę. Z ziemi wyłaniają się pierwsze listki hiacyntów, tulipanów i szafirków, listeczki pokazały się też na czarnym bzie  Na różach też  pojawiły się nabrzmiałe pączki, ale do kwitnięcia forsycji jeszcze daleko, więc nie powinnam róż przycinać. Taki przynajmniej  obyczaj poznałam, gdy zaczęłam moją przygodę z królowymi ogrodów. 

Dzisiaj o innej królowej chcę napisać, ponoć ogrodnicy dzielą się na tych, którzy kochają róże i na tych, dla których prawdziwymi królowymi są hortensje. Dla mnie każdy kwiat w porze kwitnienia jest królem lub królową, więc stanowiska nie określam. O różach pisałam, więc dziś o hortensjach, których mam kilkanaście, wśród nich szczególne miejsce zajmują dwa egzemplarze hortensji bukietowej  Vanille fraise.

To prawdziwa czarodziejka ogrodowa, która najbardziej spośród wszystkich się zmienia w trakcie kwitnienia. Zaczyna w czerwcu od bieli, latem różowieje, pozostawiając w bieli tylko  czubek, żeby jesienią pokazać się w szacie prawie czerwonej. Kolor czerwony w moim ogrodzie jest zarezerwowany tylko dla liści, nie mam kwiatów w tym kolorze, ot, takie lekkie dziwactwo, więc sama się dziwię, że te hortensje tak mi się podobają.

Najstarsza hortensja Vanille fraise rośnie przy  bramie i wita gości. Ma też ważniejszą rolę, bo ozdabia tuje, które zasłaniają  kącik gospodarczy, czyli śmieciowy z koszami.

Popatrzcie na trawę piórkówkę, która bardzo się rozrosła, żeby ją choć trochę ujarzmić, zaplotłam z dolnych partii warkocz. Podejrzałam ten sposób w "Mai w ogrodzie", w następnym roku go zaplotę, gdy trawa jeszcze nie będzie miała źdźbeł.

Mam nadzieję, że wczorajsze burze Was ominęły i nie  ponieśliście żadnych  strat. U nas prądu nie było przez 10 godzin i wiecie, miałam wrażenie, że wszystkie czynności wykonywaliśmy dużo wolniej, ale czytało mi się szybciej. Bardzo się bałam, sporo czasu spędziłam przy oknach, bo wiatr wiał przeraźliwie, aż szyby dudniły, a w powietrzu fruwały różne rzeczy nieokreślonego pochodzenia. Na szczęście mamy kuchenkę gazową, więc z przygotowaniem posiłków nie było problemu. Ogrzewanie gazowe też nie działało i po raz pierwszy kominek okazał się nie tylko zwykłą  fanaberią, a koniecznością, wręcz ratunkiem (bardzo rzadko korzystamy z kominka)  Naprawdę się bałam, że stanie się coś złego i uświadomiłam sobie, jak bardzo bezradni jesteśmy wobec takich wybryków natury i jak bardzo jesteśmy uzależnieni od prądu. Należę do pokolenia, które tzw. światło uważa za coś bardzo naturalnego, coś, co nam się należy. Jednocześnie pamiętam wieczory u cioci, w której domu  tego światła długo nie było, pamiętam z jakim wytęsknieniem czekano na czarodziejskie  linie, które przyniosły  postęp i zbliżenie do cywilizacji. To było jak dotknięcie czarodziejskiej różdżki, jeden pstryk i zrobiła się jasność, a życie zmieniło się na lepsze.

Kiedy słyszę, że  nasze egoistyczne, rabunkowe  postępowanie wobec ziemi nie ma wpływu na jej funkcjonowanie, to krew się we mnie burzy. Kiedy widzę, jakie zniszczenia wywołała Eunice, jak bardzo zniszczyła dorobek wielu ludzi, a niektórzy stracili nawet życie, to ... wolę nie kończyć.

Moi mili, dziękuję Wam bardzo za odwiedziny i komentarze. Jeszcze tylko zwrócę uwagę na   niesamowitą datę 22 lutego, czyli sześciu dwójkach: 22022022

Moc serdeczności Wam przesyłam. :)